Waarom schrijf je eigenlijk?

'Ik kan dat echt niet hoor'. Een veelgehoorde uitspraak als ik vertel dat ik boeken schrijf. Mensen zeggen dat ze dat zelf niet kunnen. Maar dat is ook niet hoe je begint als auteur. Tenminste, ik niet. Ik ging niet op een mooie dag achter de pc zitten en dacht: 'Zo, nu ga ik een boek schrijven want dat kan ik.'

Dat was mijn uitgangspunt ook helemaal niet. Geen kunstenaar, auteur, schilder of andere creatieveling bedacht op een goede dag: 'Dit kan ik dus ik doe het.' Verre van dat zelfs. De eerste schilderijen, kunstwerken en schrijfsels van wie dan ook zullen absoluut niet van topniveau geweest zijn. Vrijwel altijd is een onbekende drang de eerste drijfveer. De drang om iets te proberen. Iets waar je vaak door je hoofd, hart en ziel toe aangezet wordt. Op een manier die je zelf nauwelijks kunt bevatten. 

In mijn geval was het simpelweg om lucht te scheppen in een hoofd vol verhalen. Propvol. Scènes, conversaties, uitspraken en beschrijvingen van mooie plaatjes buitelden over elkaar heen. En die moesten eruit. Om algehele chaos en kortsluiting te voorkomen. In mijn hoofd was het continu de Périphérique van Parijs op Zwarte Zaterdag. Het ene verhaal na het andere vocht om voorrang en ik merkte dat ik pas rust had als de voordringer van dienst zichtbaar was geworden op mijn scherm. De ene keer was het een kort verhaal en de andere keer was het wat langer. Het waren vooral situaties die zich in mijn hoofd vormden. En die situaties knalde ik op papier. Tot ik op een dag bedacht wat er zou gebeuren als ik al die losse situaties en gebeurtenissen aan elkaar zou plakken. Een warm gevoel vloog door mijn lijf en ik kreeg, letterlijk, hartkloppingen. Alsof ik weer helemaal opnieuw verliefd was geworden op Martin, Oostenrijk en de baby in mijn buik (op dat moment zwanger van oudste dochter) maar nu allemaal tegelijk. Dat aan elkaar plakken zorgde voor een nog grotere chaos in mijn hoofd dus tot zover de rust. Er vlogen allerlei luikjes open met ideëen, suggesties, uitspraken, momenten en personages begeleid door allerlei muziekgenres. 

Toen ik op Schoevers de opleiding tot Directiesecretaresse volgde, werden mijn klasgenoten knettergek van mijn typesnelheid van 254 aanslagen per minuut op zo'n ouderwets toetsenbord waarop elke aanslag als een vallende knikker op laminaat klonk. Die snelheid kwam me nu goed van pas en hoe sneller ik typte, hoe sneller mijn hoofd nieuwe scènes verzon. Mensen die zeggen dat je van een stilzittende hobby niet buiten adem kunt raken hebben waarschijnlijk nog nooit hun hart gevolgd. Het begin van 'Klavers, Edelweiss & Sachertorte' was een feit. Het was het eerste lange verhaal waar ik heel stiekem een boek van probeerde te maken. Dat het uiteindelijk 18 jaar geduurd heeft voordat het zover was, is inmiddels wel bekend.

Heb ik ooit gedacht dat ik het niet kon? Niet echt. Want dat was niet waar ik mee bezig was. Ik deed het op dat moment omdat mijn hart het wilde. Omdat mijn hoofd het wilde. Wat erin zat moest eruit. En niet eens met de bedoeling het ooit uit te geven. Ik wilde gewoon het verhaal op papier hebben staan zodat ik het voor mezelf nooit meer kwijt zou raken. Op een gegeven moment werd echter ergens in mijn onderbewuste het knopje 'uitgeven' aangeklikt en sloeg ik die weg in. Heb ik getwijfeld of het wel goed genoeg was om uit te laten geven? Natuurlijk. En die twijfels zullen altijd blijven. Maar waarom ik het altijd ben blijven proberen? Omdat het in mijn systeem zit. Verhalen vertellen die eruit moeten. En dat ik nu het geluk heb dat ik die verhalen kan delen is iets wat ik nooit had kunnen bedenken. 

Dus waarom schrijf ik? En waarom kan ik het blijkbaar? Het antwoord op die eerste is nog steeds heel simpel. Omdat heel mijn wezen die behoefte en drang heeft. Ik noem het voor de grap weleens mijn andere aangeboren afwijking.

Het antwoord op die tweede? Geen idee. Dat is waarschijnlijk hetzelfde antwoord als waarom ik de kwast beter kan laten liggen. Het is zoals het is. Het zit in je of het zit er niet. Je kunt iets omdat je het kunt. En als je het niet kunt heeft dat ook een reden. 

'When it doesn't open, it's not your door.'
- onbekend-